Έναν άνθρωπο τον κάλεσαν να επισκεφτεί έναν Κήπο.
Στην είσοδο βρήκε και άλλους να περιμένουν και εκεί
άκουσε ότι το πιο σημαντικό πράγμα στον Κήπο είναι το Μπλε Τριαντάφυλλο. Το
άρωμά του, λέγανε, και το σχήμα του είναι απερίγραπτα.
Μπήκε λοιπόν μέσα αποφασισμένος να το βρει. Έψαξε όλες
τις γωνιές του Κήπου. Σχεδόν έτρεχε. Ήταν το μόνο πράγμα που τον ενδιέφερε. Όλα
τα άλλα του φαίνονταν ασήμαντα, αδιάφορα, μονότονα.
Μάταια όμως, δεν βρήκε τίποτα. Κάνα δυο του έμοιαζαν αλλά
δεν ήταν τόσο μαγευτικά όσο λέγανε.
Κάποια στιγμή έφτασε στην έξοδο.
Εκεί είδε πολλούς να ανταμώνουν με τους φίλους τους και
άκουσε τις περιγραφές τους. Μιλούσαν για πολύχρωμους ανθώνες, για πρωτάκουστες
φωνές, για λογιών - λογιών ζωές και φαινόντουσαν ενθουσιασμένοι.
Μετά από λίγο συνάντησε και αυτός τους φίλους του.
-Πως σου φάνηκε, τον ρώτησαν με αγωνία.
- Παιδιά, Τι να σας πω! τους λέει, εμένα… μου φάνηκε
άδειος!
- Και αυτοί γιατί είναι ενθουσιασμένοι;
-Γιατί αυτοί ζούσαν ενώ εγώ έψαχνα. Γιατί εγώ έχασα όλο
τον χρόνο μου τρέχοντας και αναζητώντας αυτό με το οποίο θα ζούσα… και δεν το
βρήκα. Γιατί το πιο σημαντικό πράγμα ήταν ο ίδιος ο Κήπος και το είχα ήδη. Να
σεργιανήσω σ’ αυτόν όπως το φύλλο στο νερό του ποταμού, ζώντας όλα όσα
συμβαίνουν γύρω μου και μέσα μου.
Αντώνης Παπαευθυμίου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Σημείωση: Μόνο ένα μέλος αυτού του ιστολογίου μπορεί να αναρτήσει σχόλιο.