Ήταν δυο άνθρωποι που προσπαθούσαν να βάλουν μπροστά ένα
μηχάνημα, αλλά αυτό δεν έλεγε με τίποτα να ξεκινήσει.
Ο ένας έβριζε συνεχώς ότι Ιερό μπορούσε να θυμηθεί, ενώ ο
άλλος τον άκουγε αμίλητος. Κάποια στιγμή αγανακτισμένος του λέει.
-Καλά! Δεν καταλαβαίνω, σε τι σε βοηθάει να βρίζεις το
Θεό; Αυτός τίποτα κακό δεν μας έχει κάνει και από πάνω μας βοηθάει όταν έχουμε
ανάγκη.
-Ε! Τώρα! Γιατί δεν με βοηθάει; Γι’ αυτό τον βρίζω!
-Γιατί! Είναι υποχρεωμένος ο Θεός να μας βοηθάει πάντα;
-Φυσικά! Παιδιά του δεν είμαστε;
-Εσύ τα παιδιά σου σαν μεγαλώσουν θα τα χαρτζιλικώνεις
συνεχώς; ή θα τους πεις να πιάσουν καμία δουλειά, να κάνουν και κάτι από μόνα
τους;
-Θα τους πω να δουλέψουν! όπως κ’ εγώ.
-Ε! κ’ εσύ τώρα είσαι μεγάλος, κάνε και κάτι από μόνος
σου! Είμαστε παιδιά του ναι, παιδιά όμως όχι!
Αντώνης Παπαευθυμίου
